آئین مستان

ای محسنم تو اولین فدایی حیدر شدی
شش ماهه که تو مونس تنهاییِ مادر شدی
ای غنچه ی نشکفته ام
پژمرده و پر پر شدی
تنها سپر برای من
مقابل لشگر شدی
من افتادم... تو افتادی
لگد خوردم...تو جون دادی
میون در و دیوار
چقدر تو دیدی آزار
به پشتِ در شدی پرپر...
بمیرم من برات مادر...
من و این همه دشمن
گرفتند تو رو از من
ملعون ثانی حرمتِ آل پیمبر رو شکست
با بغض و کینه از علی
شد حمله ور در رو شکست
دیدی من رو که پشت در
 افتاده بودم از نفس
ناله زدم وای محسنم
فضه به فریادم برس
دیگه خسته از این دنیام
تو رو کشتند جلو چشمام
خونه م شد قتلگاهت
مگه چی بود گناهت
به پشتِ در شدی پرپر...
بمیرم من برات مادر...
من و این همه دشمن
گرفتند تو رو از من
رفتی چه زود از پیش من
مادر بشه فدای تو
کاشکی میموندی مادرت
ببینه خنده های تو
حتی نذاشتند تا یه بار
من بشنوم صدای تو
حالا باید گهوارتو
تابوت کنم برای تو
تو معصومی...تو مظلومی
از این دنیا...تو محرومی
نمیبینمت انگار
برو خدانگهدار
به پشتِ در شدی پرپر...
بمیرم من برات مادر...
من و این همه دشمن
گرفتند تو رو از من

وا وا وا وای و مادر
دستات رو پهلو میگیری
رومیگیری
چشات به رو نبندی
میشه یه کمی بخندی

شبا کنار بستر تو
دختر تو
میمیره و زنده میشه
این کار همیشگی شه
پاشو، ببین چقدره تنهام
پاشو، شونه بزن به موهام
پاشو، هنوز جوانی مادر
پاشو، نزار بمیره بابام
وا وا وا وای و مادر

گوزلریوه گوزلریم قربان
آی ننه جان
دئمه دنیادان دویوبسان
منی ننه سیزقویوبسان

سنی له ننه چوخ سوزوم وار
آرزوم وار
زینبی عروس ائدرسن
طوی اتاقینی بزرسن
ننه، خزانی تک سارالدین
ننه، ندندی تز قوجالدین
ننه، ائومیزه اود وراندا
ننه، قاپی دالیندا یاندین
وا وا وا وای و مادر

یه خونه پیش چهل نفر سوخت
در اومد اشکم همینکه در سوخت
فرشته افتاد ز بال و پر سوخت
فرشته با روسری و سر سوخت
فضه تا رسید گفتم علی رو فراموش کن
فاطمه سوخته آتیش چادرش رو خاموش کن
داره میسوزه فکری به حال زخم پهلوش کن
شکسته پشت در سینه ش
 اصلا صداشو خودت گوش کن
صدا صدای استخونه
خدا کنه زنده بمونه
نگاه بکن که نیمه جونه
میخواد بمونه نمیتونه
وااای نرو زهرا...نرو زهرا...نرو زهرا...
دوباره هیزم دوباره نمرود
فاطمه خونت چه خونه ای بود
نفس کشیدن تو این همه دود
اما نفس بکش زود
بچه هاتو میببنم
هی به دور تو میگردن
مردمایی که میبینی
بی حیا و نامردن
این مغیره و قنفذ
دست به روت بلند کردن
شکسته صورت و گونه
شکسته شونه و گردن
چه دردی بین دنده هاته
چه غصه ای تو خنده هاته
چه لرزشی توی صداته
چه لکه خونی تو چشاته
وااای نرو زهرا...نرو زهرا...نرو زهرا...
همه قرار دلم رو بردی
بگو حسین و به کی سپردی
میدونم این رو که غصه خوردی
تنورو دیدی تاب نیاوردی
روضشو جبرییل میخوند
قبل از اینکه بیاد دنیا
کربلا میکشن این ها
حسینو بدتر از یحیی
با لب تشنه جون میده
بین دو نهر آب تنها
سرشو میبره خولی
تنش میمونه تو صحرا
سوال من که بی جواب نیست
مهریه ی تو مگه آب نیست؟
پس چرا با گلوی تشنه
سرش رو میبرن با دشنه
وااای کربلا...کربلا...کربلا

باور نمیکنم به خدا در نسوخته

راوی بگو که خانه ی حیدر نسوخته

اصلا اگر حدیث،صحیح است پس چرا

مقداد دق نکرده،اباذر نسوخته ؟!

بعد از فرو چکیدن هر بیت از قلم

هی میکنم نگاه که دفتر نسوخته...

ویران نکرده قهر الهی مدینه را

دل روشنم که چادر و معجر نسوخته

جای تشکر است از امت که لااقل

گلبرگ یاس، پیش پَیَمبر نسوخته

ماندم چگونه تا سحر از درد پهلویش

او بیقرار بوده و بستر نسوخته